In gesprek met Esther over haar periode bij Zo Zorg

Vrijdag 15 mei 2020 midden in de Corona-tijd

In gesprek met Esther over haar periode bij Zo Zorg

Even voorstellen……
Ik ben Esther, geboren in Groningen en ben naar Brunssum verhuisd toen ik 2 jaar oud was voor het werk van m’n vader. Ik heb op het St. Jan college gezeten en heb een grote passie voor turnen. Tot 17/18 jaar oud heb ik zelf geturnd en nu ben ik trainster 10 uur per week, naast mijn baan. Ik ben dol op verre reizen. Na de middelbare school heb ik de opleiding gedaan tot verpleegkundige niveau 4. Door persoonlijke omstandigheden heb ik hier 5 jaar over gedaan.
Ik heb daardoor een groot aanbod aan stages gehad, zo heb ik stage gelopen bij Cicero, Philadelphia, Adelante, Sevagram en het Ziekenhuis in Maastricht. Ook heb ik een buitenlandse stage gedaan in Ghana. Daar was ik 8 weken lang samen met 2 andere verpleegkundigen en 2 artsen. We hebben meegelopen in een ontwikkelingsziekenhuis en ook meegewerkt bij een soort GGD/consultatiebureau.
Je mag me ’s nachts altijd wakker maken om te turnen en om mijn koffers te pakken voor een reis naar Azië, Australië, Zuid-Amerika of Afrika.

Hoe ben je bij Zo Zorg terecht gekomen?
Koen heeft mij via Facebook benaderd, omdat hij had gehoord dat ik bijna klaar was met mijn opleiding. Ik heb les gehad van Bart en toen ik het berichtje kreeg van Koen dacht ik: baat het niet, dan schaadt het niet.
Ik had de mogelijkheid om bij mijn stageplek te blijven maar ik voelde dat het tijd was voor iets anders.

Hoe verliep de kennismaking met Zo Zorg?
Dit vond plaats bij Van der Valk in Maastricht. Ik had er een goed gevoel bij, want door voor Koen en Bart te gaan werken dacht ik er beter achter te kunnen komen wat ik wilde en waar ik wilde werken. Ik heb altijd gedacht dat ik een tussenjaar zou nemen om vervolgens de opleiding voor OK-assistent te gaan doen, maar voor nu wilde ik me eerst concentreren op het ‘gewoon’ verpleegkundige zijn.

Hoe heb je de ‘extra’ collega’s ervaren binnen Zo Zorg?
Een keer per maand komen we allemaal samen. Iedereen is heel open, praat met elkaar en er hangt altijd een goede sfeer. Iedereen praat over ideeën en ervaringen en het is fijn dat er een uitwisselingsmoment is. Zo kom je erachter wat mensen leuk vinden en minder leuk vinden en zo kun je zelf ook reflecteren op wat je wil.
Wat ik vooral ook fijn vind aan de maandelijkse meeting is dat er altijd een thema centraal staat en je altijd iets leert. De ene keer komt er een spreker over wondzorg, de volgende over triage en zo leer je altijd bij. Dit heb je niet op een gewone werkplek, omdat er simpelweg vaak de tijd niet voor is.

Hoe is de keuze voor je eerste ‘klant/werkplek’ tot stand gekomen?
Ik ben na gaan denken wat ik al had gedaan en wat nog niet. Over thuiszorg hoorde ik goede verhalen, het was iets dat ik nog niet had gedaan en toen dacht ik dat kan leuk zijn en dat wil ik graag eens proberen.

Hoe verliep jouw eerste gesprek bij de klant?
Bij het eerste gesprek had ik een goed gevoel. Koen en Bart waren ook aanwezig bij het gesprek. Ik vind een goede begeleiding belangrijk en ze gaven aan dat ik twee keer mocht meelopen. Dit heb ik ook gedaan, één verzorgende route ’s morgens en één avondroute. Dit waren routes die ik zelf ook zou kunnen krijgen. Na de twee meeloopmomenten wilde ik het een kans geven.

En hoe heb je het werk ervaren?
Ik ben binnen 2 tot 3 dagen ingewerkt, waarin ik een dag mee ben geweest met een verpleegkundige, maar mijn routes bestonden voornamelijk uit verzorgende routes. Aangezien ik een niveau 4 verpleegkundige ben, was er daarom niet zo veel uitdaging. Aangezien thuiszorgteams zelfsturend zijn en er enkel een teamcoach is die geen bevoegdheid heeft, wordt het lastig om deze dynamiek in een team te veranderen. Ik zat dus in de positie dat mijn werk relaxed was, maar ik zocht meer uitdaging.

Hoe is Zo Zorg omgegaan met jouw gevoel bij deze werkplek?

Iedere maand hebben we een gesprek met Koen of Bart waarin we praten over hoe het gaat. Zij waren dus op de hoogte van mijn mening over deze opdracht. Uiteindelijk hebben we besloten naar een andere plek op zoek te gaan, want wij hadden niet het gevoel dat het zou veranderen.

Hoe ben je daarna bij de tweede werkplek terecht gekomen?
Omdat ik niet zo blij werd van thuiszorg en daarnaast ook niet zo goed wist welke kant ik uit wilde, heb ik met Koen en Bart meerdere opties besproken. Ze hebben verschillende gesprekken geregeld bij diverse Zorginstellingen met ieder zijn eigen specialisme. Zo gingen we in gesprek met een ziekenhuis, een revalidatie centrum en een somatische afdeling.

Waar heb je deze keer extra op gelet?
De vorige keer had ik al een beetje gelet op begeleiding en de mogelijkheid tot meelopen, maar dit was nog belangrijker voor mij geworden. Hierdoor wilde ik heel graag zeker weten dat ik goed begeleid zou worden.

Wat heeft Zo Zorg anders gedaan deze keer dan de eerste keer?
We hebben vaak samen gesproken over mijn interesse en wat ik nodig heb in een werkomgeving. De eerste keer ging ik voor een optie in de thuiszorg, maar nu kwamen ook anderen mogelijkheden aan bod.

Wat heeft de doorslag gegeven om voor Zorg- en Revalidatiecentrum Hambos (Meander) te kiezen?
Ik had twee positieve gesprekken gehad bij twee verschillende instellingen, waarvan Zorg- en Revalidatiecentrum Hambos er een was. Ik had het gevoel dat het bij de Hambos kliniek allemaal beter geregeld was. De manager was namelijk meteen eerlijk over een aantal spanningen in het team, waar op dit moment hard aan gewerkt wordt. Ze hebben daar onder andere mediation en teambuilding voor ingezet. De openheid en eerlijkheid gaven dus de doorslag.

Schrok het je niet af toen je hoorde over de problematiek?
Nee, bij iedere werkplek is er wel eens iets en als je er eerlijk over bent en eraan werkt, dan doe je wat je kunt. Toen ik er begon te werken zag ik precies terug wat mij verteld was. Ik kon zien dat het team aan het groeien was.
Zo zag ik dat het team wisselender werd. Eerst waren er veel oudere verpleegkundigen, maar nu kwamen er steeds meer jongeren bij, waardoor het leuker werd en er meer ruimte komt voor ontwikkeling.

En toen kwam je evaluatie moment met je nieuwe werkplek?
Ik was in de eerste evaluatiegesprekken nog gematigd enthousiast, maar ik zag ook de stijgende lijn. Daarnaast hadden ze een groot vertrouwen in mij en dat voelde goed. Omdat ik steeds meer taken en verantwoordelijkheden kreeg, werd ik steeds enthousiaster. Mijn mening word steeds vaker gevraagd en daardoor voel ik me gewaardeerd. Verder kwamen er steeds meer jonge collega’s en werd het contact met de collega’s ook steeds leuker. Tussendoor worden er nu wel eens grapjes gemaakt. Dat was eerst veel minder. Ook de structuur van de afdeling is veranderd, waardoor het team meer rust heeft gevonden. De manager heeft ook een fijne stijl van leidinggeven.

Je gaat vast in dienst bij Meander, wat aangeeft dat je hier erg op je plek bent. Kun je uitleggen wat deze plek zo speciaal voor jou maakt en waarom je hebt ingestemd hier te blijven?
Zoals ik al aangaf heb ik persoonlijk een mindere periode gehad, waardoor ik ook langer over mijn opleiding heb gedaan. Binnen zorg en revalidatiecentrum Hambos heb ik het zo naar mijn zin, dat de zon weer is gaan schijnen. Daarnaast hebben ze me aangeboden om een HBO-opleiding te gaan doen naast mijn werk en ik denk dat ik dat nu ook weer aankan.
En ze kan altijd nog een beroep doen op Zo Zorg om haar te helpen bij haar studie indien nodig.

Hoe ziet jouw toekomst eruit of met andere woorden als we jou 10 jaar vooruit plaatsen, hoe ziet Esther’s leven er dan uit?
Dan ga ik op mezelf wonen. Ik wil me nog verder ontwikkelen, misschien een opleiding in wondzorg of toch OK-assistent en ik wil natuurlijk blijven turnen.

En wat als alles mogelijk is en we je 10 miljoen geven. Ziet die droom er dan nog hetzelfde uit?
Als ik 10 miljoen zou hebben dan zou ik een turnschool opzetten en mijn turnen uitbreiden. Ik zou wel nog binnen de Hambos kliniek willen blijven werken, maar dan minder uren en bovendien zou ik dan willen reizen, veel reizen en veel zien.